Σκοπεύουμε, ξεκινώντας απ' αυτό το δημοσίευμα, να αναλύσουμε τον επαναπροσδιορισμό του ρόλου των «ειδικών σωμάτων» του στρατού της Δημοκρατίας ή, αν προτιμάτε, της ΕΛ.ΑΣ.
Στο διάστημα αυτό, ο στρατός περιορίστηκε στους στρατώνες, οι δαπάνες για τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς εκτινάχθηκαν στα ύψη, αρχίζοντας από την «αγορά του αιώνα» για να φτάσει η Ελλάδα να είναι η τέταρτη χώρα παγκοσμίως σε εξοπλιστικές δαπάνες - πριν από λίγο καιρό - ικανοποιώντας, για ευνόητους λόγους, τόσο το υπηρεσιακό όσο και το πολιτικό προσωπικό.
Όλα αυτά οδήγησαν στη δημιουργία ενός πανάκριβου και παντελώς άχρηστου, τόσο αποτρεπτικά, όσο και διπλωματικά, στρατού, που σε πείσμα των πολεμόχαρων εθνικιστών δεν μπορεί να αναλάβει την παραμικρή στρατιωτική δράση. Εξαιρούνται οι συμμετοχές στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες επίλεκτων τμημάτων του Ε.Σ.
Όλα ξεκίνησαν από το «Ελλάς - Γαλλία συμμαχία» του, η Αττική τον καταριέται, Κων/νου Καραμανλή με τις πρώτες Αύρες, ασπίδες και γκλοπ.
Η διαδικασία για να φτάσουμε στις σημερινές σιδηρόφρακτες διμοιρίες, πράσινες, μπλε και, τώρα τελευταία, με σπαρτιατικά σήματα στα κράνη, ήταν μακριά και οι μαρτυρίες κάθε «γενιάς» διαδηλωτών, οδομάχων και λοιπών αγωνιστών, είναι πολύτιμες για να σχηματιστεί το μωσαϊκό.
Αρκούσε η χρήση κάποιων πυροσβεστήρων, επικουρικά στη θέληση και στο σχέδιο για σύγκρουση, για να προκύψει η αναγκαιότητα καλύτερου σχεδιασμού νικηφόρων συγκρούσεων με τους πραιτωριανούς.
Ο στρατηγικός στόχος μπορεί να περιμένει μέχρι να ξεκαθαριστεί. Εξάλλου, η κρίση της αριστεράς, κομμουνιστικής και αναρχικής, είναι πρωτίστως κρίση στρατηγικής. Τακτικά, όμως, οι οργανωμένες παρεμβάσεις όλων των συνιστωσών του κινήματος, έχουν προνομιακό πεδίο δράσης την πλατεία Συντάγματος και το ίδιο το Κοινοβούλιο.
Ας πολεμήσουμε αυτό που βλέπουμε μπροστά μας, όσο καλύτερα μπορούμε κι ας είμαστε ανοιχτοί σ' αυτά που έρχονται.
Από τις προδικτατορικές συγκρούσεις των οικοδόμων με την αστυνομία, μέχρι τις τελευταίες οδομαχίες στους δρόμους της Αθήνας, πολύ νερό κύλισε στο αυλάκι της ιστορίας και ένα βίντεο με αποσπάσματα συγκρούσεων ανά τις δεκαετίες (όπως αυτό) θα έδινε καλύτερες απαντήσεις από χίλιες λέξεις.
Μέρος B΄
Όπως αναφέραμε και στο πρώτο μέρος, τα πρώτα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση, το ρόλο του εγγυητή της ασφάλειας του καθεστώτος ανέλαβε η αστυνομία και ο στρατός περιορίστηκε στους στρατώνες και έγινε «συνεταίρος» στην τεράστια διασπάθιση δημόσιου χρήματος που απετέλεσαν οι διαδοχικές κούρσες εξοπλισμών για να καταλήξουμε στο υποβρύχιο με το συμβολικό όνομα «Παπανικολής», που γέρνει.
Η μοίρα παίζει παράξενα παιχνίδια κι έτσι ήταν το πρόσωπο του Σήφη Βαλυράκη αυτό γύρω απ' το οποίο μπορεί κάποιος να αφηγηθεί έγκυρα τη μετάλλαξη της άποψης που κυριαρχούσε στο ένοπλο ΠΑΚ και τη διάχυσή της στους μηχανισμούς της ΕΥΠ και των επίλεκτων τμημάτων που στη διαδρομή από το '95 μέχρι σήμερα συγκρότησαν το στρατό της δημοκρατίας.
Ένα θέμα για συζήτηση, τόσο στους κόλπους του κινήματος αλλά, πολύ περισσότερο, στους κόλπους της κοινωνίας, είναι ο τρόπος που οργανώθηκε η κοινωνική συναίνεση στη δράση αυτών των επίλεκτων τμημάτων, οι ιστορικές ευκαιρίες για την αποδόμησή της και πώς τις διαχειρίστηκε το κίνημα, με τελευταίο παράδειγμα αυτό της Κερατέας.
Ήταν και πάλι η 17 Νοέμβρη, με το χτύπημα των Πέτρου και Σταμούλη, που άνοιγε το χορό της αντιπαράθεσης με τα σώματα των πραιτωριανών.
Θα επανέλθουμε και κλείνουμε με μια ερώτηση: πώς φτάσαμε από τη δυναμική αντιμετώπιση των χαφιέδων των ασφαλιτών, των χρυσαυγιτών και λοιπών... δημοκρατικών δυνάμεων, όπως αυτή αποτυπώνεται στα «Καλύτερά μας Χρόνια», στην ασύστολη δράση του τσούρμου των ασφαλιτών στις πρόσφατες διαδηλώσεις;
Μέρος Γ΄
Όπως αναφέραμε στα δύο προηγούμενα μέρη, ιδιαίτερο βάρος δόθηκε από την πλευρά του ταξικού αντιπάλου στην οργάνωση της κοινωνικής συναίνεσης στη δράση των «ειδικών σωμάτων».
Παρ' όλο που δεν υπάρχει ούτε μια κοινωνική τάξη ή κατηγορία που εκπρόσωποί της να μην έχουν γνωρίσει και εκτιμήσει τα επαγγελματικά προσόντα των Πραιτωριανών, το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας εμφανιζόταν να συναινεί στην καταστολή όταν, από την τηλεόραση κυρίως, ενεργοποιούνταν τα αντανακλαστικά των «νοικοκυραίων» απέναντι στη «φωτιά και το πλιάτσικο».
Ήταν οι εμπειρίες της Λευκίμμης στην Κέρκυρα και, τώρα, της Κερατέας, με τους παπάδες να ευλογούν μπουκάλια, που νομιμοποίησε στη συνείδηση του κόσμου τις κατασυκοφαντημένες «βόμβες μολότωφ», τί βόμβες δηλαδή, βενζίνη και μπουκάλι.
Ο διαρκώς αυξανόμενος αριθμός των ομήρων του κράτους, πολιτικών κρατουμένων, ή όπως αλλιώς θέλετε ονομάστε τους - μικρή σημασία έχει - και η αξιοπρεπής στάση που κρατάν στις φυλακές, δημιούργησαν ένα κλίμα σεβασμού ανάμεσα στους μαχόμενους κοινωνικούς αγωνιστές και σε σχεδόν όλους τους «σκληρούς ποινικούς» που πορεύονται με ψηλά το κεφάλι και με σχεδόν καθολική κοινωνική αποδοχή (σενάρια αντιτρομοκρατικής για σχέσεις με Παλαιοκώστα κ.λ.π.).
Η ταχύτητα και η ευκολία με την οποία κάνουν γαργάρες και κωλοτούμπες τα ΜΜΕ ξεπερνούν κατά πολύ και τα πιό οπορτουνιστικά γκρουπούσκουλα της πάλαι ποτέ μεταπολίτευσης (εκτέλεση Γουέλς).
Δεν ήταν στις προθέσεις μας να προβούμε σε βαρύγδουπες αναλύσεις, περισσότερο θέλαμε να βάλουμε τις ερωτήσεις.
Οι απαντήσεις θα προκύψουν.
Μέρος Γ΄
Όπως αναφέραμε στα δύο προηγούμενα μέρη, ιδιαίτερο βάρος δόθηκε από την πλευρά του ταξικού αντιπάλου στην οργάνωση της κοινωνικής συναίνεσης στη δράση των «ειδικών σωμάτων».
Παρ' όλο που δεν υπάρχει ούτε μια κοινωνική τάξη ή κατηγορία που εκπρόσωποί της να μην έχουν γνωρίσει και εκτιμήσει τα επαγγελματικά προσόντα των Πραιτωριανών, το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας εμφανιζόταν να συναινεί στην καταστολή όταν, από την τηλεόραση κυρίως, ενεργοποιούνταν τα αντανακλαστικά των «νοικοκυραίων» απέναντι στη «φωτιά και το πλιάτσικο».
Ήταν οι εμπειρίες της Λευκίμμης στην Κέρκυρα και, τώρα, της Κερατέας, με τους παπάδες να ευλογούν μπουκάλια, που νομιμοποίησε στη συνείδηση του κόσμου τις κατασυκοφαντημένες «βόμβες μολότωφ», τί βόμβες δηλαδή, βενζίνη και μπουκάλι.
Ο διαρκώς αυξανόμενος αριθμός των ομήρων του κράτους, πολιτικών κρατουμένων, ή όπως αλλιώς θέλετε ονομάστε τους - μικρή σημασία έχει - και η αξιοπρεπής στάση που κρατάν στις φυλακές, δημιούργησαν ένα κλίμα σεβασμού ανάμεσα στους μαχόμενους κοινωνικούς αγωνιστές και σε σχεδόν όλους τους «σκληρούς ποινικούς» που πορεύονται με ψηλά το κεφάλι και με σχεδόν καθολική κοινωνική αποδοχή (σενάρια αντιτρομοκρατικής για σχέσεις με Παλαιοκώστα κ.λ.π.).
Η ταχύτητα και η ευκολία με την οποία κάνουν γαργάρες και κωλοτούμπες τα ΜΜΕ ξεπερνούν κατά πολύ και τα πιό οπορτουνιστικά γκρουπούσκουλα της πάλαι ποτέ μεταπολίτευσης (εκτέλεση Γουέλς).
Δεν ήταν στις προθέσεις μας να προβούμε σε βαρύγδουπες αναλύσεις, περισσότερο θέλαμε να βάλουμε τις ερωτήσεις.
Οι απαντήσεις θα προκύψουν.
